به گزارش ایسنا به نقل از نیواطلس، در حالی که کاوشگر جدید در ابتدا Solar Probe Plus نام گرفته بود، اکنون با نام "کاوشگر خورشیدی پارکر" (Parker Solar Probe) و به افتخار "یوجین پارکر" Eugene Parker)) غُسل تعمید داده شده است!

"یوجین پارکر" دانشمند امریکایی در رشته فیزیک نجومی است که حدود 60 سال قبل مقاله‌ای منتشر کرد و آن چه که معتقد بود ماده پرسرعت و مغناطیسم ساطع‌شده از خورشید است، را توصیف کرد.

سامانه ابداعی ناسا به اندازه یک خودروی کوچک است و این کاوشگر هفت بار از کنار سیاره زهره عبور خواهد کرد و طی یک سفر هفت ساله با استفاده از گرانش این سیاره، خود را به خورشید نزدیک‌ خواهد کرد.

کاوشگر سپس از میان جو خورشید عبور خواهد کرد و به فاصله 6.27 میلیون کیلومتری سطح این ستاره درخشان خواهد رسید و هفت برابر بیش از فضاپیماهای پیشین به آن نزدیک خواهد شد.

در حالی که این فضاپیما با سرعت 700 هزار کیلومتر در ساعت حول خورشید حرکت می‌کند، از محل تولد پرانرژی‌ترین ذرات خورشیدی و همچنین ناحیه‌ای عبور میکند که در آن، بادهای خورشیدی از سرعت‌ فروصوت (subsonic) به سرعت فراصوت (supersonic) می‌رسند.

این سامانه مجهز به چهار ابزار جهت تصویربرداری از بادهای خورشیدی و همچنین بررسی میدان‌های مغناطیسی، پلاسما و ذرات پرانرژی است.

با جمع‌کردن این تصاویر، دانشمندان امیدوارند دانش بیشتری درباره چگونگی حرکت انرژی و حرارت از میان جو خورشید به دست آورند؛ آن‌ها همچنین امیدوارند از این طریق به ماهیت آن‌چه بادهای خورشیدی را سرعت می‌بخشد، پی ببرند.

این امر می‌تواند سرنخ‌های حیاتی درباره ستاره‌های دیگر موجود در جهان، چگونگی گسترش حیات بر روی زمین، فضای خارج و همچنین چگونگی محافظت‌کردن از فناوری‌هایی مانند "جی. پی. اس" و ماهواره‌ها در مقابل قدرت تخریب بادهای خورشیدی در اختیار دانشمندان می‌گذارد.

گفته می‌شود کاوشگر خورشیدی پارکر ماه ژوئیه یا اوت سال 2018 بر پشت موشک Delta IV  متعلق به ناسا پرتاب خواهد شد.

بررسی بادهای خورشیدی یکی از ماموریت های این کاوشگر اعلام شده است؛ این بادها، جریان‌های ذرات زیراتمی هستند که از خورشید می‌گریزند و با چنان نیرویی با سرعت فراصوت حرکت می‌کنند که می‌توانند میلیاردها کیلومتر سفر کرده و بر سیاره زمین و سایر اجرام منظومه شمسی تاثیر بگذارند.

به طور مثال، در سال 2015، کاوشگر "ماون" (MAVEN) متعلق به ناسا دریافت این بادها به آرامی اتم به اتم جو مریخ را دچار فرسایش می‌کنند.

زمانی که این بادها روی مریخ جریان پیدا می‌کنند، میدان الکتریکی تولید می‌کنند که این میدان به نوبه خود یون‌های گازی را از جو فوقانی سیاره سرخ به فضا گسیل می‌کند. بادهای خورشیدی همچنین ممکن است با میدان مغناطیسی زمین برخورد کنند و گرچه بخش اعظم آن‌ها به داخل فضا برمی‌گردد، ذرات باردارشان میتوانند وارد زمین شوند.

این ذرات سپس جو فوقانی کره خاکی را حرارت می‌بخشند و موجب بروز  توفان‌های ژئومغناطیسی  و ایجاد شفق‌های قطبی درخشان می‌شوند و در سیگنال های "جی‌.پی‌.اس" مداخله می‌کنند.

منشا این بادها دهه‌هاست ذهن دانشمندان را به خود مشغول ساخته و نگاه دقیق‌تر به خورشید جهت بررسی آن‌ها نیازمند ارسال یک کاوشگر فضایی از میان جو خورشید و وارد شدن آن به دماهای تقریبا هزار و 377 درجه سانتی‌گراد است.

ناسا به تازگی اعلام کرده این هدف با وجود فناورهای جدید در حوزه مهندسی حرارتی ممکن شده است. این فناوری‌ها می‌توانند فضاپیما را حفظ کنند و دمای محموله آن‌ را در دمای نزدیک دمای اتاق نگه دارند؛ این امر به یُمن صفحه کامپوزیت کربنی 114 میلی‌متری بدنه کاوشگر جدید امکان‌پذیر است.